My Dying Bride, voortrekkers van Doom Metal sinds de release van hun eerste full-length album As The Flower Withers in 1992, vieren hun vijfentwintigste jubilee, en ze zijn er weer met een nieuwe single voor het nieuwe album genaamd Feel the Misery. Niet bepaald om vrolijk van te worden, zo’n titel, maar onthoud: de ‘catharsis’ is het belangrijkste aspect van de tragedie. Dat is toch zo op de toneelplanken. En dat geldt ongetwijfeld ook voor de heren van My Dying Bride, want als de single ‘And My Father Left Forever’ een indicatie is voor wat we kunnen verwachten van het twaalfde album van deze Britten, dan mogen we allen tezamen verkneukeld in de handen wrijven. Hun nieuwe nummer klinkt geweldig en komt aan als een ware mokerslag. Het doom-gevoel ligt er vingerdik op, en het voelt verrassend goed.
De track opent met ruisende feedback die meteen overgaat in een mid-paced riff. De gitaren klinken verrassend melodieus en gedreven terwijl de ritmesectie het geheel doet daveren. Oud-gitarist Calvin Robertshaw is weer tot de rangen van My Dying Bride toegetreden, en dat is merkbaar. De gitaarlijnen hebben dat sterke ‘vintage’ gevoel wat vooral te horen was op eerdere albums van de band. Vooral Like Gods of the Sun (1996), en The Light at the End of the World (1999) schieten me hier te binnen. De gelijkenissen qua toon en opzet zijn er zeker.
De simpliciteit van de gitaarlijnen in de hele track zorgt voor een sfeer die des te efficiënter wordt overgedragen. Deze track klinkt als het ware zoals het gevoel dat men bij zwaar onweer krijgt—opgesloten in een kleine kamer terwijl hevige wind regen tegen de ruiten doet kletteren. Het klinkt werkelijk donker en eindeloos expansief, maar ook besloten in zijn triestheid. Dit is een gevoel dat weinig andere Doom Metal bands nog zo overtuigend weten over te brengen, hoewel bands zoals Pallbearer er vorig jaar erg dichtbij kwamen.
De kwaliteit van de productie doet alles hermetisch afgesloten klinken tot frontman en zanger Aaron Stainthorpe, met zijn welbekende timbre, komt aanzetten. Zijn klagerige toon gemixt met de vocale melodielijnen creëren een extra sombere sfeer die me erg aanstaat—en die zelfs doet terugdenken aan A Line of Deathless Kings (2006) door de relatieve eenvoudigheid ervan. De zang wordt al bij al ingehouden gebracht. De lyrics klinken daardoor gewichtig en doordacht in dit nummer. Het effect is typisch My Dying Bride: troosteloos, mager, maar tegelijk ook stijlvol en zwevend.
De track duurt dan wel bijna tien minuten, maar die tien minuten vliegen voorbij zonder dat je het echt merkt. De compositie is geweldig en maakt de luisterervaring makkelijker: er zit genoeg variëteit in, met enkele tempowisselingen, zonder dat het geheel verloren gaat in de delen ervan.
De lyrics blijven door het hoofd spoken bij dit lied. De eenvoudigheid is ook hier treffend. Gepaard met de muziek creëert het een narrativiteit die me aanspreekt. Sommige van de concepten die aan de man worden gebracht zijn atypisch erg persoonlijk, en komen dus des te harder aan. Of het vernieuwend is, betwijfel ik. Het effect ervan is echter zalig goed. De laatste regels van het lied blijven me waarschijnlijk mijn leven lang bij: “The Devil is very old, indeed / We sit with a few stories to tell.”
Het is dus aangeraden uit te kijken naar het nieuwe album van My Dying Bride. Als elk nummer op dat album van gelijkaardige kwaliteit blijkt te zijn, zou het wel eens een nieuwe klassieker kunnen worden binnen de discografie van de band, en binnen het genre.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten